ANAYURT OTELİ

ANAYURT OTELİ

Yazarı: Yusuf Atılgan

Yayınevi: Yapı Kredi Yayınları

Basım Yılı: 1. Baskı - 1973 ( Bilgi Yayınları )
          24. Baskı - 2012 (YKY Yay. )

Sayfa Sayısı: 108

Anayurt Oteli'nin sahibi Zebercet'in hepsi birbirinin aynı ve sanki sonsuza kadar da aynı kalmaya devam edecekmiş izlenimi veren sıradan, tekdüze hayatı anlatılıyor.

Bu hayat "gecikmeli Ankara treni ile gelen kadın"ın otelde kalmasıyla bir parça değişiyor.

Niçin bu kadar etkili oluyor bu kadın? Normal bir müşteri halbuki. Halinde, tavrında bir sıradışılık olmasa da Zebercet için birşeylerin değişmesi gerekiyormuş belli ki. Kadın sadece vesile olmuş bana kalırsa.

Yıllardır aynı rutinini devam ettiren Zebercet, kadın gittikten sonra onun tekrar geleceği günü bekliyor. Gün sayıyor mahkumlar gibi. Sonra bakıyor geleceği yok, oteli kapatıyor. Gelenlere "yer yok" diye yalan söylüyor. Neredeyse hiç dışarı atım atmazken artık otel ona dar geliyor. Düşlerinde kadını görüyor, onunla ilgili fantaziler kuruyor. İç sesiyle konuşuyor, hayatını sorguluyor. Tam sorgulamak değil de hayatı film şeridi gibi gözünün önünden geçiriyor. Doğup büyüdüğü konaktan bozma bu otelin geçmişinde de  normal bir hayat olmamış ki Zebercet normal olsun. 

Yalnızlığın getirdiği bir sıyırıklık var Zebercet'te. Bu yalnızlığı köyden gelen bir kadın ile atma girişiminde bulunuyor ama sadece cinsel tatmin sağlıyor ondan.

Zaten bu kadıncağız da yaşıyor mu ölü mü belli değil. Yaşaması yaşamak gibi değil. Zavallım. Zebercet'in canı cehenneme de, bu kadıncağıza üzüldüm en çok.

"Ne ölü ne sağ" olan Zebercet, bu ikilikten en sonunda kurtarıyor kendisini ve ilkini seçiyor. 

"Psikolojik yabancılaşma ve yalnızlık" temalarını başarıyla işleyen romanın (bunu kitabın girişindeki açıklamadan arakladım. Yalan da değil zati. Başarıyla işlemiş, evet.) 1987'de filmi çekilmiş. Ömer Kavur'un yönettiği film de başarılı olmuş olacak ki pek çok ödül almış. 

Sinemaya aktarım için zor bir kitap, o yüzden filmini merak ettim. İzlemek lazım.