ÜÇ KIZ KARDEŞ

ÜÇ KIZ KARDEŞ

Yazarı: Anton Çehov

Türkçesi: Samed Karagöz

Yayınevi: Şule Yayınları

Basım Yılı: 2004

Sayfa Sayısı: 108

Olga

Maşa

İrina

Üç kızkardeş bunlar.

Bir de ağabey var. Andrey.

Bu kardeşler, babaları ölünce, devir de değişince, değişen yaşam koşullarına uyum sağlamaya çalışıyorlar.

Kızların başında bir yenge var, ıyyy, evlerden ırak, sevimsiz. Tam bugünün anne profili. Çocuğum da çocuğum. Ay çocuğum anne dedi ne de akıllı, ay çocuğum burnumu sıktı, büyüyünce doktor olacak. Üfff

Çeho’un “Aksırık”, “Kutlama”, “Bir Evlenme Teklifi”, “Ayı” gibi komikli oyunlarından sonra bu epey acılı ve depresif geliyor bünyeye.

Andrey: “Moskova’da restoranlardan birinin devasa salonunda duruyorsun, kimseyi tanımıyorsun. Seni de kimse tanımıyor, o an kendini yabancı hissetmiyorsun. Burada sen herkesi tanırsın, herkes de seni tanır. Ama yine yabancısın… Yabancı…Yabancı…Ve yapayalnızsın…"

Oyunun yazıldığı yıl 1900.

Beyler, geleceği düşünüyor.

Verşinin: “Bizden iki yüz, üç yüz yıl sonraki hayatı gözlerimizin önünde canlandıralım.”

Tuzenbah: “Pekala. Bizden sonra balonlarda uçacaklar, ceketlerin modası değişecek… Belki de altıncı hissi bulup geliştirecekler. Ama hayat o eziyetli; o esrar dolu, mutlu hayat, yine eskisi gibi kalacak. İnsan bin yıl sonra da yine hep öyle içini çekerek: ‘Ah yaşamak ne zor’ deyip duracak, bununla birlikte yine, tıpkı şimdiki gibi ölümden korkacak, onu istemeyecek.”

Ben iki yüz, üç yüz yıl sonraki hayatı gözümün önünde canlandırayım. Hımm, artık uçan arabalar çıkmış olsun bir zahmet ama yani.

 ***

Verşinin: “Ben de sizin okuduğunuz okulda okudum. Harp akademisine girmedim. Çok okuyorum. Ama kitap seçmesini bilmiyorum. Belki de bana hiç gereği olmayan şeyler okuyorum. Yaşadıkça daha çok öğrenmek istiyorum. Saçlarım ağarıyor, artık, hemen hemen ihtiyar sayılırım. Ama bildiklerim çok az ah, hem de ne kadar az! Ama bana öyle geliyor ki, yine de en önemli, en gerekli şeyi biliyorum; hem de iyice biliyorum. Mutluluğun olmadığını, olmaması gerektiğini, bizim için mutluluk olmayacağını size ispat etmeyi ne kadar isterdim. Biz sadece çalışmak zorundayız. Çalışmak. Mutluluk torunlarımızın, bizden çok sonra geleceklerin talihidir.”

 ***

Andrey: “Neden, neden daha yaşam yolunun başlangıcında can sıkıcı, renksiz, silik, tembel, duymaz, yararsız mutlu kişiler olup çıkıyoruz. İki yüz yıllık tarihi var şu şehrin. İçinde iki yüz bin kişi yaşıyor. Ama ne geçmişte ne de şimdi bir tek kişi yok ki diğerlerine benzemesin. Kendini öyle yüce bir amaca adamış tek kişi bile yok. İnsanda kıskançlık duygusu ya da öykünmek için tutku uyandıracak ufacık yetenekli bir sanatçı, bir tek bilim adamı yok. Sadece arabalara kurulup gezer, yer, içer, uyur. Sonra da ölürler… Sonra başkaları doğar bunlar da yer, içer, uyur ve can sıkıntısından aptallaşmamak için, iğrenç dedikodularla, votkayla, kumarla, hileli davalarla hayatlarında değişiklik yaparlar… Karılar kocalarını aldatır, kocalar da yalan söylerler, hiçbir şey görmüyor, hiçbir şey duymuyormuş gibi davranırlar. Çocuklar karşı konulması zor, adi bir etki altında ezilirler, onlardaki Tanrısal kıvılcım söner… Ve bu çocuklar da, tıpkı ana-babaları gibi birbirine benzeyen, acınacak bir kadavra haline gelirler.”

Demeyin öyle ya,

Çehov, sen güldürürken düşündür hocam, böyle çok sert oluyorsun.

Bir de kitapla alakasız bir şey diyeceğim, üç kız kardeş deyince geldi aklıma. Biz de üç kız kardeşiz. Bana"Kaç kardeşin var?" diye sorduklarında "İki" diyorum. "Kız mı, erkek mi?" diye soruyorlar akabinde. "Kız" diyorum. "Üç kız haa..." deyip ardından da takma kafana, boşver anlamında bir tonla "Olsun" diye eklemiyorlar mı?

 Ne olsun? Bu aslında çok vahim bir durummuş da ne yapalım, kader böyleymiş gibi. O "olsun"ları rulo yapıp var ya...