GÜNEŞİ UYANDIRALIM
(Vamos Aquecer o Sol)
Yazarı: Jose Mauro de Vasconcelos
Türkçesi: Aydın Emeç
Yayınevi: Can Yayınları
Basım Yılı: 1. Basım – 1977
38. Basım- Mart 2006
Sayfa Sayısı: 271
Zezeeeee,
Çok tatlısın, çok naifsin, çok şekersin, çok çok çok…
Keşke bu kitabı şöyle 10-15 yaşlarındayken okusaydım. Sonra bir de şimdi okusaydım. Muazzam olurdu. O günkü ile bugünkü arasındaki farkı hissedebilseydim.
Şeker Portakalı’nı okuyalı çok zaman geçti. Bu onun devamı.
Çok yumuşacık bir havası var kitabın.
Zeze’nin büyüme sancıları o kadar kendini hissettiyor ki. İyi kalpli ama yalnız bir çocuğun, hayalindeki arkadaşlarıyla yanızlığını paylaşması kalpleri yumuşatmaz mı hiç?
Yüreğindeki cururu kurbağası Adam ile konuşan, baba olarak Fransiz bir aktör olan Maurice Chevalier’i seçen, bunların hayali ile adeta gerçekmiş gibi avunan bir küçük çocuk.
“Tanrı, hiçbirşeye varmamak için bir insana seninki gibi bunca hayalgücü vermiş olamaz.” sf 259
Büyüyünce bu aktör ile canlı canlı da tanışıyor. Sen onu baban yerine koymuşsun, her gece seni ziyaret etmiş, başını okşamış, ama adamın bundan haberi yok. Ne hazin.
Zeze büyüyünce önce Adam gidiyor, sonra Maurice.
“Küçüğüm, hayat böyledir. İnsanlar hep çekip giderler. Yürek unuttuğundan ve pişmanlıklar öldüğünden değil. Bir takım şeyler, sevecenliğimizde kalmayı sürdürür hep. Ama insanlar gerektiği anda gitmek zorundalar.” sf 252
Gerçek hayatı, gerçek insanları yeni yeni görüyor sanki artık.
Giden hayallerine, belki de aslında giden çocukluğuna özlemle bitiyor kitap.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder